قرآن و پایان کارجهان

 اتم ها آن قدر کوچک هستند که با قوی ترین میکروسکوپ ها نیز دیده نمی شوند. اگر یک میلیون از آنها را کنار هم بگذارید، نقطه ای ریز به اندازه ی نوک سوزنی را تشکیل خواهند داد و هرگاه هزار میلیارد (1000000000000) تا ده هزار میلیارد(10000000000000) از آنها کنار هم چیده شوند، تازه طول این تعداد سرسام آور به یک سانتی متر خواهد رسید. ( رجوع شود به کتاب اتم ، ایزاک آسیموف)

فضای مابین هسته ی اتم و الکترون هایی که گرد آن در حرکت اند، نسبت به حجمشان بسیار وسیع و فضایی خالی و هولناک است. شما اگر یک اتم را یک کیلومتر یعنی 1000 متر فرض کنی، تنها یک متر آن توسط هسته و پرونون اشغال شده و الکترون در فاصله ی یک کیلومتری به دور هسته حرکت می کند. یعنی فاصله ی هسته تا الکترون یک فضای توخالی و بسیار وسیع است.(عقیده ی یک مسلمان ، آیة الله مکارم شیرازی، ص25.)

درواقع کلیه ی موجودات جهان اعم از جاندار و بیجان از موجودی توخالی چون اتم تشکیل یافته اند و چون بیکباره فاصله و فضای خالی اتم ها از بین برود، همه ی موجودات عالم با حفظ وزن قبلی خود به موجودات بسیار ریزی تبدیل خواهند شد و در آن هنگام است که نظم عالم مادی در یک چشم به هم زدن از هم خواهد پاشید . اگر خداوند عالم بخواهد که روزی عمر کائنات و موجودات پایان یابد، کافی است که امر الهی صادر شود و به مرحله ی اجرا درآید و فرمان رسد که تمامی الکترون های اتم های موجودات عالم جدا شوند و هسته ی آن ها به هم جمع شوند.

آنگاه است که کره ی زمین به اندازه ی یک نارنج کوچک در خواهد آمد و کلیه اجرام آسمانی نیز به گویهایی به تناسب کوچک و بزرگ سرگردان و آشفته و حیران درخواهند آمد و با یکدیگر برخورد دهشتناکی خواهند داشت. این واقعیتی است که برای ستاره شناسان امروز با نظاره ی ستاره ی بزرگی چون «سیریوس» که در یک چشم به هم زدن به ستاره ی کوچکی تبدیل شد، آشکار گشته است و دور نیست آن روزگار که زمین و خورشید و ماه و سایر ستارگان به چنین سرنوشت هولناکی دچار گردند.

وَجُمِعَ الشَّمسُ وَ القَمَرُ.

آنگاه که خورشید و ماه در هم بپیچند.(قیامت/9)

قرآن چه زیبا این واقعیتی را که دانشمندان علوم طبیعی بتازگی بدان دست یافته اند، ترسیم می کند آنجا که می فرماید:

·        اِذَا الشَّمسُ کُوِّرَت. وَ اِذَا النُّجُومُ انکَدَرَت.

آنگاه که نور خورشید به تاریکی گراید و آنگاه که ستارگان خاموش شوند.(تکویر/1و2)

·        اِذَا السَّماءُ انفَطَرَت. وَ اِذَا الکَواکِبُ انتَثَرَت.

و آنگاه که آسمان شکافته شود و آنگاه که ستارگان فرو ریختخ و از هم پاشیده شوند.(انفطار/1و2)

·        وَ اِذَا البِحارُ سُجِّرَت.

و آن هنگام که دریاها طغیان کنند و به جوش آیند. (تکویر6)

 

دانشمندان در تایید آیه ی فوق می گویند: هر گاه اتم هیروژن که با اکسیژن (در ترکیب آب) ترکیب شده است رها گردد، بر اثر انفجار اتمی، در یک چشم به هم زدن، تمام آب دریا مبدل به یک پارچه آتش و جوش می گردد.(راه تکامل، احمد امین، ج3،ص189)

 

و باز در آیه ی زیل چه زیبا پایان جهان(به وقوع پیوستن صحنه ی قیامت) را در یک چشم به هم زدن ( با از بین رفتن فواصل اتم ها ) بیان می کند:

... وَما اَمرُ السّاعَةِ اِلّا کَلَمحِ البَصَرِ اَو هُوَ اَقرَبُ اِنَّ اللهَ علی کُلِّ شَیءٍ قَدیرٌ.

... انجام امر قیامت در یک چشم به هم زدن بلکه کمتر خواهد بود، زیرا خداوند بر هر چیزی تواناست.(نحل/77)

سخن از پایان زندگی کلیه ی موجودات ارضی و سماوی سخن گرانی است؛ مرگ خورشید و ماه و زمین و ستارگان و اقمار:« کُلُّ نَفسٍ ذائِقَةُ المَوت ». (آل عمران/185)

این مرگ چه سان صورت می پذیرد؟ آیا تصوری از آن در ذهن آدمی می تواند جای داشته باشد؟ مرگ کائنات چه وحشتناک است.

این مرگ و میر، و به عبارتی پایان عمر موجودات عالم، در چه زمانی از تاریخ پر فراز و نشیب بشریت رخ خواهد داد؟: فردا؟ جمعه ی آینده؟ ده سال دیگر؟ ده میلیون سال دیگر؟ هیچ کس نمی داند.

نداند بجز ذات پروردگار     که فردا چه بازی کند روزگار

 

اما علم بشر تئوری هایی را در این زمینه ارائه داده است که ما به نمونه های تقریبی آن (مرگ مسلم همه ی موجودات) اشاره می کنیم. از جمله ی آنها سخن دکتر ژرژ گاموف صاحبنظر در لم نجوم است که می گوید: «روزی فرا خواهد رسید که زمین (و نیز همه ی سیارات دیگر ) یکباره پس از انفجاری بزرگ به صورت گاز رقیقی در خواهد آمد و این حادثه با چنان سرعتی پیش خواهد آمد که هیچ کس حتی فرصت آن را نخواهد کرد تا بفهمد چه پیشامدی رخ داده است.» (پیدایش و مرگ خورشید، ژرژ گاموف، ترجمه ی احمد آرام، ص163.)

پروفسور «آ.ماسویچ» در کتاب ساختمان خورشید می گوید: «خورشید می درخشد برای اینکه طی فعل و انفعالات هسته ای ، هیدروژن به هلیوم تبدیل می شود. ناگزیر باید فکر کرد لحظه ای فرا خواهد رسید که کلیه ذخایر هیدروژن آن به انتها برسد.

آری، همان طور که اشاره شد، قرآن کریم چهارده قرن پیش از ارائه ی نظریه های علمی بالا که صحت آن امروز بر هیچ دانشمندی پوشیده نیست، وقوع قیامت را در یک چشم به هم زدن بیان داشته است، آنجا که می فرماید:

...وَ ما اَمرُ السّاعَةِ اِلّا کَلَمحِ البَصَرِ اَو هُوَ اَقرَبُ ... .

وقوع رستاخیز در یک چشم به هم زدن و یا کمتر از آن صورت خواهد پذیرفت... .

 

و آن، هنگامی است که سیارگان از مدارشان خارج شوند، نور ستارگان و ماه و خورشید گرفته شود و خورشید و زمین وماه و خورشید گرفته شود و خورشید و زمین و ماه و سایر کرات با یکدیگر تصادم کنند. چه لحظه ی پر التهاب و دهشتناکی! آن زمان است که کوه ها از جا بجنبند، دریاها به جوش و خروش درآیند و آتشفشان های وحشتناکی فوران کنند و در آن روزگار است که برای انسان گریزگاهی نیست.

یا اَیَّهَا النّاسُ اتَّقُوا رَبَّکُم اِنَّ زَلزَلَةَ السّاعَةِ شَیءٌ عَظیمٌ.

ای مردم، خداترس و پرهیزگار باشید که زلزله ی روز قیامت بز خلایق حادثه ی بزرگ و واقعه ی سختی خواهد بود.(حج/1)

آری، از نظر قرآن وقوع قیامت به طور ناگهانی و غافلگیرانه صورت می گیرد.

بَل تَأتیهِم بَغتَةً... .

قیامت به صورت خلق الساعه و بناگهان فرا می رسد...(انبیا/40)

 

طبق قانون دوم ترمودینامیک و اصل آنتروپی، همه ی اجسام بتدریج حرارت خود را از دست می دهند و رو به نابودی می روند. به این ترتیب روزی فرا خواهد رسید که حرارت در همه ی اجسام مساوی ایجاد شود و آن روز دیگر مرگ کلیه ی موجودات و اجرام آسمانی است و این مسئله خود واقعیت انکار ناپذیری است که نشان می دهد جهان را آغازی بوده و آن را پایانی نیز خواهد بود. به عبارت روشن تر، روزی فرا خواهد رسید که خورشید و ماه و ستارگان و عموماً جهان مادی با تمام تشکیلات مادیش از بین می رود. ( راه بی انتها ، مهندس مهدی بازرگان ،ص480)

در آیه ی دیگری خدا سرانجام عالم را با ذکر «اِقتَرَبَتِ السّاعَةُ وَ انشَقَّ القَمَرُ» بیان می کند. یعنی «وقتی قیامت نزدیک می شود و ماه شکافته می گردد.» (قمر/1)

مطلبی که دانشمندان زمین شناس اخیراً بدان دست یافته اند این است که می گویند روزی بیاید که ماه به دو قسمت یا بیشتر تقسیم گردد و این قسمت ها نیز به نوبه ی خود به طور هول انگیزی منفجر و هزار بار تکه پاره شوند.